door Lisette Laurens
•
30 januari 2024
In lijn met mijn eerdere blogs vind ik het een uitdaging om de diepgaande ervaringen in de Amazone te beschrijven. Deze ongelooflijke reis was zo helend en reinigend, zo uniek, dat het voor mij als een westerse persoon moeilijk te bevatten is wat er precies heeft plaatsgevonden. Toch ga ik proberen het te verwoorden omdat ik meer bewustzijn wil creëren rondom wat er in de Amazone gebeurt bij jou als lezer. De traditionele manier van werken verdient naar mijn mening veel meer respect, vooral gezien de wildgroei aan ayahuasca bedrijven hier in Europa. Het is mijn intentie om mijn versie van deze bijzondere ervaring te delen ter ere van het werk wat de maestra's en maestro's doen. Houd alsjeblieft in je achterhoofd dat dit niet te vergelijken is met hoe wij in Nederland met het medicijn werken. Wees dus niet "bang" dat als je een keer een reis met ayahuasca wilt maken, daarnaast krijg je wat je aankan. Mijn ayahuasca-ervaringen hier in Nederland en Spanje waren gericht op therapeutische traumahealing. Tijdens deze sessies werd er een muziek playlist afgespeeld en, als ik geluk had, werd ik begeleid in het voor- en natraject. Echter, viel het op dat er weinig tot geen gebruik werd gemaakt van de diepgaande kennis die uit de Amazone komt, waar het medicijn oorspronkelijk vandaan komt. Mijn eigen interpretatie van wat de inheemse healers, maestra's en maestro's doen, is dat de dagelijkse inname van de master plant (Marusa in mijn geval, zoals je eerder hebt kunnen lezen in een andere blog ) ervoor zorgt dat deze op celniveau het lichaam integreert, in het bloed en cellen… Hoewel de exacte werking hiervan voor mij onbekend blijft, denk ik dat de frequentie die de maestra's bereiken met de liederen die ze zingen tijdens ceremonies op celniveau een bepaalde resonantie bereikt waardoor je op een ongekende diep laag kan helen. Nogmaals: Het blijft mijn persoonlijke redenering gebaseerd op mijn ervaringen. De liederen die de inheemse healers zingen noem je icaros. Deze liederen worden beschouwd als spirituele genezing instrumenten en hebben specifieke melodieën, ritmes en teksten die zijn ontstaan uit de sjamanistische tradities van inheemse volkeren in de Amazone. Ze worden gezongen om de energieën te sturen, te helen, beschermen of om specifieke intenties te versterken tijdens de ceremonie. Elke sjamaan kan zijn eigen icaros componeren of leren, en ze worden vaak doorgegeven van generatie op generatie. De trillingen en frequenties die de maestra's en maestro's bereiken door het zingen van icaros worden beschouwd als de krachtigste heling. Hoe ik het zie: Deze trillingen hebben het vermogen om trauma letterlijk uit het lichaam te "trillen". Het is bizar dat ik bij verschillende maestra's verschillende gebieden in mijn lichaam hebt gevoeld die werden gereinigd, variërend van mijn baarmoeder en buik tot het hartgebied, de solar plexus, en mijn hele ruggengraat, zowel onderrug als bovenrug. De ongemakken, pijn en intense emoties die gepaard gaan met deze reiniging zijn onbeschrijfelijk. Het was echt een uitdaging om tijdens de ceremonies rechtop te blijven zitten, omdat mijn chakra's in lijn moeten zijn met de wortels van de aarde en het universum. Met zoveel pijn en ongemak was het moeilijk om me te concentreren. De eerste ceremonie was nog licht en beheersbaar, maar vooral de derde en vierde ceremonie waren intens door het afgezwakte lichaam, de vermoeidheid en het emotionele gewicht. Ik was zo uitgeput, emotioneel en voelde mij een onderdeel van de jungle doordat ik een plant aan het drinken was. Op dat punt weet je bijna niet meer wie je bent of wat je hier op aarde doet. Het is een ongelooflijk intense ervaring waarbij je jezelf op ongekende manieren leert kennen. In vergelijking met mijn ayahuasca-reizen in Nederland was het medicijn in de Amazone veel meer in controle. Ondanks dat ik me af en toe liet meenemen door de golf van het medicijn. Het waren voornamelijk de icaro’s die ervoor zorgden dat ik omver werd geblazen. Daarnaast had ik ongelofelijk veel visuals die samenhangen met verschillende emoties. Er kwamen zoveel verschillende thema’s voorbij… Bijvoorbeeld het afscheid nemen van mijn toenmalige beste vriendin, waarbij ik echt een deel van mijn hart uit mijn lijf moest trekken en dat terug moest geven aan haar, met onwijs veel verdriet en pijn. Het was hartverscheurend, maar ik zag dat dit nodig was voor mijzelf en ons proces. Ik zag beelden van alles wat we samen hadden meegemaakt, ik moest keihard lachen - wij waren enorme boefjes. Maar ook huilen, diep diep verdriet, zo erg dat ik bijna neerviel, zij voelde echt als een zus voor mij die ik mocht loslaten. Zoals ik al eerder dacht en heb beschreven in mijn vorige blog , had mijn liefdesverdriet weinig te maken met de relatie maar met mijn lege hart. Ik stelde mijn ex verantwoordelijk voor deze leegte in mijn hart zonder daar zelf verantwoordelijkheid voor te nemen. Ik zag dat mijn reis mijn ex als het blije ei wat hij altijd was en kon hem zoveel liefde sturen. Ik weet dat hij mij heeft gebracht waar ik nu ben. Het proces tot zelfliefde is door hem aangezet, en ik geloof dat alles gebeurt met een reden. Ik heb een deel van mijn gesloten hart kunnen openen naar mijn moeder, wat ik blijkbaar onbewust op jongere leeftijd had dichtgezet. Ze was zo dichtbij en voelde de zorgen die ze over mij heeft als haar dochter. Het besef ontstond omdat ik kon zien, ervaren en voelen waarom ze altijd zo ontiegelijk bezorgd en zorgzaam is, iets wat ze zelf niet heeft ervaren en nu wél aan mij wil geven. Daarnaast zag ik veel familiair trauma, en zo kwam ook de kanker van mijn oom voorbij, hoe dat zich nestelt in zijn lichaam. Ziektes (trauma's) in de rest van de familie, de icaro's die werden gezongen brachten alles omhoog waardoor ik delen kon aankijken, doorvoelen (eruit kotsen) en verwerken. Ik kreeg veel inzichten over vertrouwen in het dagelijks leven, en vooral het zien van mijn eigen licht en kracht. Dat is voornamelijk wat me bang maakt: mijn eigen licht en mijn sterkte, en mijn toewijding om andere mensen te helpen in hun proces. Mijn intentie was om mijn diepste angst aan te kijken, en dat gebeurde eigenlijk op de derde ceremonie. Ik dacht echt dat ik dood ging en niet meer kon ademhalen. Ik moest vanuit mijn baarmoeder en onderrug trauma uit mijn lichaam purgen, niet alleen voor mezelf, maar ook voor de vrouwelijke familielijn, alle vrouwen, het collectief en mijn vorige levens. Alles kwam eruit en het was zo helend, maar ik viel ook een paar keer weg - van mijn stokje. Vanuit daar kon mijn innerlijk kind opnieuw in het leven stappen, ik omringende mezelf in een avatarfilm, midden in de jungle, met vuurvliegjes en vallende sterren. Ik was gewoon precies op de juiste plek en mijn ik, mijn ego, mijn lichaam, mijn spiritueel lichaam en mijn ziel ALLES begreep waarom ik daar was. Ongekende, diepe transformatie en een onvergetelijke gebeurtenis. Ook kwamen er zoveel lieve dierbaren voorbij tijdens deze 15-daagse reis. Zoveel liefde en steun, in vorm van energie - ik kon het allemaal voelen. En dan te bedenken... nu spreek ik alleen over de "grootste" thema's van mijn ayahuasca-ceremonies. Daarnaast heb ik nog zoveel gezien - gevoeld en ervaren en dagen lang in isolatie gezeten en de stilte in mezelf opgezocht. Het was bijzonder om te ervaren wat er gebeurt wanneer je in stilte bent, terwijl een plant een deel van jou wordt en je langzaam één wordt met de jungle. In die stilte ontving ik informatie waarbij ik niet meer wist of het voortkwam uit mijn eigen gedachten of dat het mijn master plant Marusa was. Ik ontving liederen en sliep bijna niet meer, waardoor de grens tussen dromen en realiteit vervaagde. Het was vooral heel mooi om één te zijn met de natuur en me over te geven aan het proces maar als ik heel eerlijk ben heb ik mij ook erg onveilig gevoeld. 1 begeleider op 12 deelnemers vond ik persoonlijk echt weinig (vooral als je wegvalt op de wc) maar ik weet ook dat dit nodig was voor het proces en de inzichten die het mij heeft gebracht. Ik besefte echter dat ik na de dagen van isolatie tot de conclusie kwam dat ik heel goed alleen kon zijn. Ik had immers al een half jaar alleen gereisd. Toch verlangde ik terug naar de mensen van wie ik hield, mijn ouders en vrienden (en de kat). Het verdriet hierover was intens en leidde tot de beslissing om naar huis te gaan. In mijn laatste ayahuasca-ceremonie vertelde het medicijn me: "Jouw werk is in Nederland te doen" en ze herhalen: "Daar ben je nodig." En zo keerde ik terug naar Nederland. In mijn volgende blog deel ik meer de landing in ons altijd zonnige Nederland en mijn bevindingen hier. Heb je tussendoor vragen? Kom inn.contact via info@inn-contact.com Liefs, Lisette